De Praktijk van Geven

Geven (dana) is een van de essentiële voorbereidende stappen van de Boeddhistische beoefening. Als het op zichzelf wordt beoefend, is het een basis van verdienste of heilzaam karma.

In combinatie met moraliteit, concentratie en inzicht leidt het uiteindelijk tot bevrijding van samsara, de cyclus van herhaald bestaan. Zelfs degenen die goed bekend zijn met het pad naar bevrijding gaan door met de praktijk van geven, aangezien het bevorderlijk is voor rijkdom, schoonheid en plezier in hun resterende levens. Bodhisatta’s voltooien de danaparami of perfectie van het geven tot het uiterste, door met plezier hun ledematen en hun leven te schenken om andere wezens te helpen.

Zoals alle goede daden, zal een daad van geven ons geluk brengen in de toekomst, in overeenstemming met de karmische wet van oorzaak en gevolg die door de Boeddha werd onderwezen. Geven levert voordelen op in het huidige leven en in de komende levens, of we ons nu bewust zijn van dit feit of niet, maar wanneer de intentie gepaard gaat met begrip, kunnen we de verdiensten die we met onze gaven hebben verdiend enorm vergroten.

De hoeveelheid verdienste die wordt verworven varieert afhankelijk van drie factoren: de kwaliteit van het motief van de donor, de spirituele zuiverheid van de ontvanger en het soort en de omvang van de gift. Omdat we de resultaten van onze acties moeten ervaren, en goede daden leiden tot goede resultaten en slechte daden tot slechte resultaten, is het verstandig om te proberen zoveel mogelijk goed karma te creëren. In de praktijk van geven zou dit betekenen dat je je geest zuiver moet houden tijdens het geven, de waardigste beschikbare ontvangers selecteert en de meest geschikte en genereuze geschenken kiest die je je kunt veroorloven.

De Factor van intentie

De intentie van de schenker voor, tijdens en na de daad van vrijgevigheid is de belangrijkste van de drie factoren die betrokken zijn bij het geven: ”Als we geen controle hebben over ons bewustzijn, zullen we geen juiste geschenken kiezen, geen juiste ontvanger…, we zullen ze niet goed kunnen voorbereiden. En we kunnen dwaas genoeg zijn om achteraf spijt te hebben dat we ze hebben gegeven.’’ [1] De Boeddhistische leer besteedt speciale aandacht aan de psychologische basis van geven, waarbij we onderscheid maken tussen de verschillende gemoedstoestanden waarmee iemand kan geven. Er wordt een fundamenteel onderscheid gemaakt tussen daden van geven die wijsheid missen en daden die gepaard gaan met wijsheid, waarbij de laatste superieur is aan de eerste. Een voorbeeld van een zeer elementaire manier van geven zou het geval kunnen zijn van een jong meisje dat een bloem op het altaar van het huishouden legt, simpelweg omdat haar moeder haar dat zegt, zonder enig idee te hebben van de betekenis van haar daad.

Vrijgevigheid die gepaard gaat met wijsheid voor, tijdens en na de handeling is de hoogste vorm van geven. Drie voorbeelden van wijs geven zijn: geven met het duidelijke besef dat volgens de karmische wet van oorzaak en gevolg de edelmoedige daad in de toekomst gunstige resultaten zal opleveren; geven terwijl je je ervan bewust bent dat het geschenk, de ontvanger en de gever allemaal vergankelijk zijn; en geven met als doel iemands inspanningen om verlicht te worden te vergroten. Aangezien het geven van een geschenk een bepaalde hoeveelheid tijd kost, kan een enkele handeling van het geven gepaard gaan met elk van deze drie vormen van begrip in een ander stadium van het proces.

Het meest excellente motief om te geven is de intentie dat het iemands inspanningen om Nibbana te bereiken, versterkt. Bevrijding wordt bereikt door het elimineren van alle mentale onzuiverheden (kilesa), die zijn geworteld in de waan van een controlerend en blijvend ”ik”. Als deze illusie eenmaal is uitgeroeid, kunnen er geen egoïstische gedachten meer opkomen. Als we streven naar ultieme vrede en zuiverheid door vrijgevigheid te beoefenen, zullen we de dana parami ontwikkelen, de perfectie van het geven, een voorraad verdienste opbouwen die zijn volle vrucht zal dragen met het bereiken van verlichting. Naarmate we dichter bij dat doel komen zal de intentie die bij handelingen van geven betrokken is, ons helpen door bij te dragen aan de soepelheid van het bewustzijn, een essentiële aanwinst bij het ontwikkelen van concentratie en wijsheid, de eerste vereisten voor bevrijding.

Ariya’s – eerbiedwaardigen, degenen die een van de vier stadia van heiligheid hebben bereikt – geven altijd met zuivere intentie omdat hun bewustzijn op basis van wijsheid functioneert. Degenen beneden dit niveau geven soms onachtzaam of respectloos, vanuit onheilzame gemoedstoestanden. De Boeddha leert dat bij de praktijk van het geven, net als bij alle lichamelijke en verbale gedrag, de intentie die de handeling vergezelt, de morele kwaliteit ervan bepaalt. Als iemand een monnik iets aanbiedt, zou het niet gepast zijn om dat te doen zonder een respectvolle houding aan te nemen. Een munt naar een bedelaar gooien om van hem af te komen, zou ook beschouwd moeten worden als onzuiverheid bij het geven. Je moet goed nadenken over de relevantie en de timing van een geschenk om de beste resultaten te behalen. Een geschenk dat via een tussenpersoon wordt gegeven – bijvoorbeeld door een bediende een monnik voedsel te laten geven in plaats van het zelf te geven – doet ook afbreuk aan de waarde van het geschenk. Wanneer iemand geeft zonder te beseffen dat hij de resultaten van zijn daden moet ervaren, neemt een daad van geven opnieuw af ​​qua verdienstelijk vermogen.

Als iemand alleen van plan is een donatie te doen maar zijn plan niet ten uitvoer brengt, zal de verdienste die hij verkrijgt zeer gering zijn. We moeten dus altijd onze intenties van vrijgevigheid voortvarend opvolgen, tenzij iets tussenbeide komt om ons dat te verhinderen. Als we nadat we een geschenk hebben gegeven vervolgens later spijt zouden krijgen van onze actie, zal veel van de verdienste van de daad verloren gaan.

Een moreel persoon geeft beleefd en respectvol. Of het geschenk nu spontaan of gepland is, hij of zij zal ervoor zorgen dat het moment van geven en inhoud van het geschenk geschikt zijn voor de ontvanger. Veel huisvrouwen in Boeddhistische landen nodigen regelmatig een paar monniken uit om vroeg op de dag aalmoezen te ontvangen. Voordat ze het gezin te eten geven, bieden deze vrouwen het voedsel altijd met hun eigen handen aan de monniken aan.

Iemand zou kunnen bijdragen aan een bepaald doel uit angst dat vrienden het zouden afkeuren als diegene niet zou geven. Geven als reactie op dergelijke sociale druk zal zwakke, maar nog steeds gunstige resultaten opleveren. Liefdadigheidsacties die worden ondernomen om een goede reputatie te verwerven, zijn ook egoïstisch en daarom een niet erg waardevolle vorm van geven. Evenmin kan het prijzenswaardig zijn wanneer iemand slechts geeft vanuit wederdienst of in afwachting van een beloning. Het eerste is als het terugbetalen van een schuld, het tweede analoog aan het aanbieden van steekpenningen.

De Ontvanger van Geschenken

De zuiverheid van de ontvanger is een andere factor die medebepalend is voor de karmische vruchtbaarheid van een geschenk. Hoe achtenswaardiger de ontvanger, hoe groter de voordelen voor de donor zullen zijn; daarom is het goed om te geven aan de heiligste mensen die er zijn. De Boeddha leert dat de meest waardige ontvangers van geschenken de ariya’s zijn, de eerbiedwaardigen, zoals de Boeddha zelf en zijn discipelen die bovennatuurlijke paden en vruchten hebben bereikt; want het is hun zuiverheid van bewustzijn, verkregen door wijsheid, waardoor de handeling van geven in staat is overvloedige voordelen op te leveren. Om de maximale verdienste te verdienen, moeten we daarom zoveel mogelijk, en zo vaak mogelijk, aan de eerbiedwaardigen geven. Geschenken aan een monnik die streeft naar de staat van een eerbiedwaardige, of aan een Boeddhistisch mediterende die leeft volgens de Vijf Voorschriften, zullen ook rijkelijke resultaten opleveren.

Wanneer ariya’s offerandes accepteren, doen ze dat om de schenker de kans te geven verdiensten te verkrijgen. Niet-terugkerenden en in het bijzonder Arahats, die de twee hoogste stadia van heiligheid hebben bereikt, hebben het verlangen naar zintuigobjecten geëlimineerd. Dus wanneer ze geschenken krijgen, blijft hun bewustzijn onthecht van de gepresenteerde objecten en wordt het vervuld van mededogen voor de gever.

Het verhaal van Sivali in het commentaar van Dhammapada [2] is een voorbeeld van de grote verdienste die zelfs een klein geschenk kan opleveren wanneer het wordt aangeboden aan de Sangha onder leiding van de Boeddha. In de tijd van Vipassi Boeddha, wedijverden de burgers van een land met hun koning om te zien wie het grootste offer aan de Boeddha en Sangha kon brengen. De burgers hadden alles voor hun offer verkregen, behalve verse honing, en ze stuurden boodschappers, elk met veel geld, om het ontbrekende ingrediënt te kopen.

Een van deze mannen ontmoette een dorpeling die toevallig een pas geoogste honingraat in de stad te koop aanbood. Het was de boodschapper pas toegestaan om het van de boer kopen wanneer hij zijn volledige toelage van duizend geldstukken had aangeboden, wat veel meer was dan een enkele honingraat waard was. De dorpeling zei: “Ben je gek? … Deze honing is geen cent waard, maar je biedt me er duizend geldstukken voor aan. Wat is de verklaring hiervoor?” De andere man vertelde hem dat de honing hem zoveel waard was omdat het het laatste item op het menu was voor het offer van de burgers aan de Boeddha. De boer antwoordde spontaan: “Als dat het geval is, zal ik het u niet voor een prijs verkopen; als ik de verdienste van het offer mag ontvangen, zal ik het u geven.” De burgers waren onder de indruk van het geloof van deze man die zo snel een meevaller opgaf en stemden er enthousiast mee in dat hij de verdienste van het offer zou ontvangen.

Vanwege dit simpele geschenk ten tijde van de Vipassi Boeddha, werd de dorpeling talloze keren herboren in hemelse verblijfplaatsen en werd hij de prins die de troon van Benares erfde. In zijn laatste leven werd hij de Oudere Sivali en bereikte hij het Arahantschap als een discipel van de huidige Boeddha. Zelfs daarna bleef zijn geschenk van de honingraat vruchten afwerpen. Om degene te eren die het zoete geschenk al eeuwen geleden had geschonken, zorgden de goden voor onderdak en voedsel voor de Boeddha en vijfhonderd van zijn monniken, waaronder Sivali, toen ze enkele dagen langs een verlaten weg liepen.

Het beoefenen van geven is ook gunstig wanneer het wordt gericht aan iemand die niet spiritueel gevorderd is. Als de bedoeling van de schenker goed is, zal de schenker, ook al is de ontvanger immoreel, verdienste verkrijgen en verder, door zijn daad van geven, zal hij in zichzelf zijn eigen neiging tot verzaking versterken. Een geschenk dat mentaal wordt aangeboden aan de nobele Sangha, maar fysiek wordt aangeboden aan een monnik die moreel corrupt is, zal nog steeds grote vruchten afwerpen. Voor de zekerheid moeten we niet doen alsof een slecht persoon goed is, maar we moeten heel voorzichtig zijn met onze eigen houding tijdens het geven, aangezien onze eigen houding de factor is waarover we de meeste controle hebben.

De Voorwerpen die Gegeven Moeten Worden

De derde factor die bij het geven betrokken is, is het geschenk zelf, dat zowel materieel als immaterieel kan zijn. Over Dhamma-dana, de gift van de nobele leringen, wordt door de Boeddha gezegd dat hij alle andere gaven overtreft (Dhammapada, 354). Degenen die zijn leringen uiteenzetten – monniken die preken houden of uit de Tipitaka reciteren, meditatieleraren – delen vaak de Waarheid, waardoor ze de hoogste soort vrijgevigheid beoefenen. Degenen onder ons die niet gekwalificeerd zijn om de Dhamma te onderwijzen, kunnen de gift van de Dhamma op andere manieren schenken. We kunnen Dhamma-boeken geven of betalen voor de vertaling of publicatie van een zeldzaam of nieuw manuscript dat het woord van de Boeddha verspreidt. We kunnen de Dhamma informeel bespreken en anderen aanmoedigen om zich aan de leefregels te houden of met meditatie te beginnen. We kunnen een uitleg van een aspect van de Dhamma schrijven ten behoeve van anderen. Het geven van geld of arbeid aan een meditatiecentrum of het helpen ondersteunen van een meditatieleraar kan ook worden beschouwd als het geschenk van de Dhamma, aangezien het doel van het centrum en de leraar het overbrengen van de leer van de Boeddha is.

Het meest voorkomende type geschenk zijn materiële dingen. Een materieel object hoeft geen hoge geldwaarde te hebben om geweldige resultaten te behalen, zoals het verhaal van Sivali en de honingraat illustreert. Als een arme man een monnik de beker met rijst geeft die zijn enige voedsel voor die dag zou zijn, doet de man een grote gift die overvloedige vruchten kan afwerpen, terwijl hij als een welvarende koopman, van tevoren wetend dat de monnik voor aalmoezen zou komen, hetzelfde kleine deel rijst zou geven, hij magere vruchten zou oogsten. We moeten proberen dingen te geven waarvan de kwaliteit minstens zo goed is als van die die we zelf gebruiken, zoals de bevolking van Birma, die het beste fruit op de markt koopt als cadeau voor de monniken, hoewel dit fruit veel te duur is om zelf te consumeren.

Geschenken aan de Sangha kunnen bestaan uit voedsel, gewaden, medicijnen of kloosters, die elk een breed bereik hebben. De grenzen worden bepaald door de regels van de Vinaya om de Sangha van de monniken puur en sterk te houden. Leken die de regels van de monniken begrijpen, kunnen enorme verdiensten verkrijgen door de juiste dingen op het juiste moment te schenken aan de orde van monniken en nonnen.

Een verhaal over Visakha, de belangrijkste vrouwelijke leken-leerling van de Boeddha, biedt een prachtige illustratie van de resultaten van grootschalige liefdadigheid.[3] Toen Visakha zou gaan trouwen, organiseerde haar vader uitgebreide voorbereidingen en geschenken. Hij gaf haar vijfhonderd karrenvrachten elk met geld, met gouden, zilveren en koperen werktuigen. Toen besloot hij dat ze ook vee moest meenemen. Hij gaf zijn mannen het bevel om net zoveel dieren uit hun hok te laten als nodig was om er een bepaald pad mee te vullen. Toen de koeien gerangschikt waren en dicht bij elkaar op die weg stonden, liet hij de kraal sluiten en zei: “Dit vee is genoeg voor mijn dochter.” Nadat het hek echter stevig was gesloten, sprongen krachtige stieren en melkkoeien over de barrière om zich bij de dieren aan te sluiten die met Visakha meegingen. De bedienden van haar vader konden ze niet binnen houden, hoe hard ze ook hun best deden.

Al deze runderen kwamen naar Visakha omdat ze in een vorig leven lang geleden, ten tijde van de Boeddha Kassapa, een royaal geschenk van vijf soorten zuivelproducten had geschonken aan een gezelschap van 20.000 monniken en novicen. Als jongste van de zeven dochters van koning Kiki van Benares bleef ze de monniken aansporen om meer melk, wrongel, boter van buffelmelk etc. te nemen, zelfs als ze zeiden dat ze genoeg hadden gegeten. Die schenking leverde haar de verdienste op dat tijdens haar leven dat ze Visakha was, zo’n groot aantal runderen met haar meegingen bij haar huwelijk, en niemand kon voorkomen dat deze verdienste zijn vrucht zou dragen.

Materiële geschenken van religieuze aard zouden bijdragen kunnen zijn aan de bouw van een nieuwe tempel of heiligdom, bladgoud om de paraplu van een heiligdom te helpen vergulden, of de aankoop van een Boeddhabeeld voor een tempel.

De ontvangers van dergelijke geschenken zijn het grote publiek – iedereen die naar de tempel komt of het Boeddhabeeld vereert.

Alledaagse geschenken aan de inwoners van iemands stad omvatten onder meer donaties aan verschillende welzijnsorganisaties, een bijdrage aan een ziekenhuis of openbare bibliotheek, het netjes en schoonhouden van een buurtpark. Als men niet alleen geld bijdraagt aan dergelijke projecten, maar ook fysieke arbeid levert, zullen de karmische resultaten nog groter zijn. Dergelijke schenkingen kunnen behoorlijk verdienstelijk zijn als ze worden voorafgegaan, vergezeld en gevolgd door pure mentale wilsintenties.

De Perfectie van Geven

Er is een manier van geven die de kwaliteiten van de ontvanger volledig negeert en zelfs de alledaagse vruchten van de verdienste die door geven wordt verworven. Zulke vrijgevigheid komt voort uit het motief van verzaking, de gedachte om iemands gehechtheid aan zijn bezittingen te elimineren, en is dus gericht op het weggeven van de dierbaarste en moeilijkste geschenken. Bodhisatta’s geven op deze manier telkens wanneer de gelegenheid zich voordoet, strikt om de danaparami, de ‘perfectie van het geven’, te vervullen, de eerste van de tien volmaaktheden die ze in de hoogste graad moeten cultiveren om Boeddhaschap te bereiken. Het werk van een Bodhisatta om de perfectie van het geven te voltooien, vraagt veel meer van hem dan andere wezens zouden kunnen nastreven. Veel Jataka-verhalen vertellen hoe de Bodhisatta die de Boeddha Gotama zou worden dingen weggaf zonder aan zichzelf of aan de alledaagse voordelen die zouden kunnen volgen, te denken. De enige zorg van een Bodhisatta bij het beoefenen van vrijgevigheid is het voldoen aan de vereisten voor Boeddhaschap.

The Basket of Conduct [4] bevat tien verhalen over de vorige levens van de Bodhisatta. In een van deze levens was hij een brahmaan genaamd Sankha die een Paccekabuddha, of niet-onderwijzende verlichte, op blote voeten op een woestijnpad zag lopen. Sankha dacht bij zichzelf: “Verlangend naar verdienste, zie ik iemand die een schenking van geloof bij uitstek waardig is, als ik hem geen schenking geef, zal mijn verdienste afnemen.” Dus de brahmaan, die een zeer fragiele constitutie had, presenteerde zijn sandalen aan de Paccekabuddha, hoewel zijn eigen behoefte eraan groter was (Divisie I, Verhaal 2).

Een andere keer was de Bodhisatta een grote keizer genaamd Maha-Sudassana. Hij had omroepers die verschillende keren per dag opriepen, op duizenden plaatsen in zijn rijk, dat iedereen die iets wilde, het zou krijgen als hij gewoon kwam en erom vroeg. ”Als er een bedelmonnik kwam, of het nu overdag of ‘s nachts was, ontving hij alle goederen die hij maar wilde, ging hij met volle handen weg.” Maha-Sudassana gaf met volledig openhartige vrijgevigheid, ”zonder gehechtheid, niets terugverwachtend, ten behoeve van het bereiken van Zelf-Ontwaken” (I, 4). ”

Een Bodhisatta moet moeilijkere geschenken geven dan materiële goederen om de hoogste vorm van perfectie van vrijgevigheid te vervullen. Hij moet vrijelijk de delen van zijn lichaam, zijn kinderen, zijn vrouw en zelfs zijn eigen leven geven. Als Koning Sivi plukte onze Bodhisatta zijn beide ogen uit met zijn blote handen en gaf ze aan Sakka, de koning van de goden. Sakka was naar Sivi gekomen in de gedaante van een blinde oude man, alleen om hem de kans te geven dit opmerkelijke geschenk te geven. Sivi deed dit zonder aarzeling voorafgaand aan de handeling, noch met enige tegenzin tijdens de handeling, noch met enige spijt achteraf. Hij zei dat deze donatie was gedaan “ter wille van het Ontwaken zelf. De twee ogen waren niet onaangenaam voor mij. Alwetendheid was mij dierbaar, daarom gaf ik mijn ogen” (I, 8).

Als Prins Vessantara schonk de Bodhisatta de veelbelovende, krachtige koninklijke olifant aan de mensen van een rivaliserend koninkrijk, alleen maar omdat ze erom hadden gevraagd. Als gevolg van deze vrijgevigheid werden hij en zijn vrouw en twee kleine kinderen verbannen naar een afgelegen berg. Ze woonden daar in het bos, Vessantara verzorgde zijn zoon en dochter in hun hut terwijl zijn vrouw de dagen doorbracht met het verzamelen van de wilde vruchten waarvan ze leefden. Op een dag kwam er toevallig een ​​reiziger langs en vroeg Bodhisatta om hem de kinderen te geven. Vessantara gaf ze zonder enige aarzeling weg. Later gaf hij ook zijn deugdzame vrouw weg. “Geen van beide kinderen was onaangenaam voor mij, de Vrouwe Maddi was niet onaangenaam. Alwetendheid was mij dierbaar, daarom gaf ik degenen weg die dierbaar waren” (I, 9). Opgemerkt moet worden dat in die tijd de kinderen en de vrouw van een man over het algemeen als zijn eigendom werden beschouwd. Eeuwen daarvoor had Lady Maddi ernaar gestreefd de vrouw van de Bodhisatta te zijn en alle beproevingen te delen die hij moest ondergaan op het pad naar Boeddhaschap. Het resultaat van haar eigen karma vulde de wil van prins Vessantara aan en leidde ertoe dat ze werd weggegeven. Hun kinderen moeten ook de resultaten hebben ervaren van hun eigen daden uit het verleden toen ze hun ouders moesten verlaten.

Een andere keer werd de Bodhisatta geboren als een wijze haas. Aan dat bestaan kwam een einde toen hij vreugdevol in het vuur sprong nadat hij een uitgehongerde brahmaan (opnieuw Sakka in vermomming) had uitgenodigd om hem geroosterd op te eten. Vanwege de zuiverheid van het bewustzijn van de Bodhisatta terwijl hij dit hoogste geschenk van zijn hele lichaam en leven schonk, deed het laaiende vuur hem geen pijn terwijl het zijn vlees verbrandde. Bij het vertellen van het verhaal zei hij dat het vuur hem in feite had gekalmeerd en vrede had gebracht alsof het koud water was geweest, omdat hij de volledige perfectie van het geven had bereikt.

Het Ultieme Doel van Geven

Het doel van het Boeddhistische pad is bevrijding van het lijden van het herhaalde bestaan in samsara. De Boeddha leerde dat het ontwortelen van onwetendheid en de mentale onzuiverheden die het voedt ons naar Nibbana zal brengen, de totale beëindiging van lijden. Onheilzame mentale neigingen zorgen ervoor dat we ons vastklampen aan wat we ten onrechte als ons ”zelf’’ beschouwen, ze laten ons worstelen om onze onverzadigbare zintuiglijke verlangens te bevredigen met objecten die inherent vergankelijk en dus onbevredigend zijn.

De Boeddha zei dat de praktijk van het geven ons zal helpen bij onze inspanningen om het bewustzijn te zuiveren. Gulle giften die vergezeld gaan van een heilzame intentie, helpen op drie manieren om het lijden uit te roeien. Ten eerste, als we besluiten iets van onszelf aan iemand anders te geven, verminderen we tegelijkertijd onze gehechtheid aan het object; het een gewoonte maken van geven kan zo geleidelijk de mentale factor verlangen, een van de hoofdoorzaken van ongeluk, verzwakken. Ten tweede zal geven vergezeld van een heilzame intentie leiden tot gelukkige toekomstige geboorten in omstandigheden die gunstig zijn voor het ondervinden en beoefenen van de zuivere Boeddha Dhamma. Ten derde, en het belangrijkste, wanneer geven wordt beoefend met de bedoeling dat het bewustzijn buigzaam genoeg wordt om Nibbana te bereiken, zal de daad van vrijgevigheid ons helpen om deugd, concentratie en wijsheid (sila, samadhi, pañña) in het heden te ontwikkelen. Deze drie stadia vormen het Edele Achtvoudige Pad van de Boeddha, en het vervolmaken van het pad leidt tot het uitsterven van lijden.

Als we geven in de hoop in toekomstige levens luxe te winnen, kunnen we ons doel bereiken op voorwaarde dat we ons houden aan de principes van deugdzaam gedrag. Volgens de Boeddha is de motivatie om voor bevrijding te werken echter veel groter dan die van het streven naar wereldlijk geluk bij toekomstige geboorten. Dit komt doordat een geschenk dat wordt gedaan met het verlangen naar plezier gedeeltelijk gepaard gaat met de ongezonde psychologische wortel van verlangen (tanha). De verdiensten die met dergelijke geschenken worden verdiend, raken uitgeput in voorbijgaand genot, en dergelijk wereldlijk geluk zorgt ervoor dat we blijven draaien in de ronde van wedergeboorte, die in de diepste zin altijd dukkha is, onderhevig aan lijden. Geven dat gelieerd wordt aan verlangen kan niet bijdragen aan de enige vorm van geluk die niet vergaat, bevrijding uit de ronde, die alleen ontstaat door de volledige eliminatie van verlangen. Geschenken die niet zijn aangetast door verlangen en gehechtheid, kunnen alleen worden gegeven tijdens een Boeddha Sasana, de periode waarin de leringen van een Boeddha beschikbaar zijn. Dus als we nu, in zo’n tijd, geven, moeten we dat doen met het doel een einde te maken aan verlangen. Met het einde van het verlangen houdt het lijden op, en dat is bevrijding.

Moge de verdiensten van dit geschenk van de Dhamma worden gedeeld door alle wezens!

Voetnoten

1. U Chit Tin, The Perfection of Generosity, Introduction.

2. E.W. Burlingame, trans. Buddhist Legends (London: Pali Text Society, 1969), 2:212-16.

3. Buddhist Legends, 2:67-68.

4. Cariyapitaka, vertaald door I.B. Horner, inbegrepen in Minor Anthologies of the Pali Canon, Part III (London: Pali Text Society, 1975).

Bovenstaande tekst is door de redactie van buddho.org naar het Nederlands vertaald. De Engelse versie maakt onderdeel uit van een collectie essay’s die eerder door de Buddhist Publishing Society gebundeld als Wheel-publicatie is uitgegeven.

Wil je beginnen met mediteren of ben je op zoek naar meer verdieping?
Wij bieden persoonlijke begeleiding, volledig op donatie basis.